چکاوکانه

​

یڪ روز ڪہ فرماندهان ارتش

براے طراحے یڪ عملیات همہ جمع شدہ

بودند، حاج همت هم از راہ رسید.
امیر عقیلے حاجے را بغل ڪرد و

ڪنارش نشست و گفت:

حاجے یڪ سوال دارم.

یڪ دلخورے خیلے زیاد!

من از شما دلخورم!
حاج همت گفت:

بفرمائید.

چہ دلخورے؟
امیر عقیلے گفت:

حاجے شما هر وقت از ڪنار پاسگاہ هاے

ارتش رد مے شوے، یڪ دست تڪان مے

دهے و با سرعت رد مے شوے!
اما حاجے جان،

من بہ قربانت بروم،

شما از ڪنار بسیجے هاے خودتان

ڪہ رد مے شوے،

هنوز یڪ ڪیلومتر ماندہ چراغ مے دے،

بوق مے زنے،

آرام آرام سرعت ماشین ات را ڪم مے ڪنے،

بیست متر ماندہ بہ دژبانے بسیجے ها،

با لبخند از ماشین پیادہ مے شوے،

دوبارہ باز دستے تڪان میدهے،

سوار مے شوے و میروے!

رد میشے اصلا ما رو

تحویل نمے گیرے حاجے!
حاج همت خندید و گفت:

اصل ماجرا این است ڪہ از ڪنار

پاسگاہ هاے شما

ڪہ رد مے شوم،

این دژبان هاے شما هر ڪدام چند ماہ

آموزش تخصصے مے بینند ڪہ

اگر یڪ ماشین میخواست از

دژبانے ارتشے ها رد بشود و مشڪوڪ بشوند،

از دور بهش علامت میدهند،

آروم آروم دست تڪان میدهند،

اگہ طرف سرعتش زیاد بشہ

اول علامت خطر میدهند،

بعد ایست میدهند،

بعد تیر هوایے میزنند،

آخر ڪار اگر خواست بدون توجہ دژبانے رد بشود، بہ لاستیڪ ماشین تیر میزنند!
ولے این بسیجے هایے ڪہ تو میگے!

اگر مشڪوڪ بشوند،

اول رگبار مے بندند!

بعد تازہ یادشان میاد ڪہ باید ایست بدهند!

یڪ خشابو خالے مے ڪنند،

باباے صاحب بچہ را در مے آورند،

بعد چند تا تیر هوائے شلیڪ مے ڪنند و 

آخر ڪہ فاتحہ طرف خواندہ شد،

داد مے زنند ایست!
این را ڪہ حاجے گفت، بمب خندہ بود

ڪہ توے قرارگاہ منفجر شد.

حالا نخند ڪے بخند!
#محمد_ابراهیم_همت

#معلم

#فرمانده

#شهید

#شهدا